W grupie tej znajdują się: Elize, Yoshiki, Cynthia oraz Sekai.

Zasady Eventu:

Konferencja ciągnie się i ciągnie a szepty wśród zgromadzonych ludzi nasilają się. Dowódcy frakcji nie ustępują pola w negocjacjach warunków rozejmu. Cóż za emocje!

Cynthia, Sekai oraz Yoshiki, z chwilą rozpoczęcia obrad zostali skierowani do sektora przeznaczonego dla obserwatorów niepowiązanych z żadną frakcją, oddzielonego od altany kordonem strażników Rady. Ludzie ściśnięci niczym szproty w puszce, zaczynali się już niecierpliwić. Szepty przekształcały się już w regularne rozmowy, przez co ciężko było cokolwiek usłyszeć.
W gęstym tłumie obserwującym kłócących się przywódców przeciskają się pojedynczy członkowie Requiem, jakby szukając czegoś, czekając na coś. Na Elize, snującą się podobnie jak jej towarzysze, wpadł jakiś chłopak, którego znała tylko z widzenia. Też był z Requiem, jak ona. Z wesołym uśmieszkiem wskazał na niebo. Coś się zbliża. Coś, na co nie wszyscy są gotowi.

Po tym, jak oddzieliła się od swojego potomstwa, prędko skierowała się w stronę namiotów z ich obozu. Tam dopiero odczytała list otrzymany na samym początku.
- Tak... trzeba będzie kupić coś na obiad... - westchnęła dla niepoznaki i schowała kartkę do koperty, a samą kopertę zostawiła na łóżku w jednym z namiotów obozowych.
Nie zajęło długo, jak po pozbyciu się listu zjawiła się w centrum tego zbiegowiska. Przepchnęła się przez ludzi, a kiedy już trafiła na miejsce, z którego mogłaby spokojnie sobie wszystkiego doglądać, została trącona przez swojego kamrata z gildii. Pokazał na niebo, podekscytowany, a ona od razu się domyśliła, o co mu chodzi. Dotknęła palcem jego ust, dając mu do zrozumienia, że rozkazy to rozkazy. A jakie rozkazy? Wiedział o tym doskonale.
I wróciła do oglądania, jak wszyscy się rozpychają. Wciąż z założonymi rękoma. Co ich czeka? Ciekawość ją zżerała, jednak milczała jak grób, nie ekscytując się zbytnio jak tamten, którego musiała uciszyć.

Białe, długie włosy. Niebieskie, lodowe oko. Wysoka dziewczyna, z żądzą mordu szła przez ludzi, którzy.. no cóż, unikali jej. Po prostu, bali się jej. Z wyjątkiem jednej małej istotki, która siedziała na jej ramieniu. Ta wiewiórka... Nie chciała się od niej odkleić. Ale ludzie... odwracali się od niej, widząc dziewczynę, ubraną w czerń. Nie była dziś w nastroju.. a miała odwiedzić jakiegoś płatnerza. Nie chce nikomu pokazywać swojej twarzy, ręki... Ogólnie tej strony ciała. Dwie osoby w jednym ciele. Jedna, znająca ból i nienawiść tego świat. Druga - pragnąca go zniszczyć. Przerażające. Aczkolwiek, coś ją pchało w tę stronę, aczkolwiek nie wiedziała co. Strasznie dużo ludzi...
"Irytujące..."
"Zgadzam się całkowicie, Druga "Ja" - zaśmiała się cicho zła natura jasnowłosej.

Co za barbarzyńskie zbiorowisko, całe to wydarzenie przypomina mi wielkie zbiorowisko na arenie, gdzie tłum czeka na egzekucje kogoś ważnego. Mam nadzieje, że tu w przeciwieństwie do takich "uroczystości", nie istnieje szansa zdeptania, przez natłok ludzi szukających miejsca w ciasnych rzędach. - myślał Yoshiki przedzierając się między ławkami, wśród krzyczących ludzi. Zły duszek pojawi się obok jego głowy i zaczął wrzeszczeć, chcąc jeszcze bardziej wkurzyć Yoshikiego, wytrącić go z równowagi tak, by zapoczątkował jakąś rozróbę. Zacisnął ręce na głowie, zasłaniając uszy od hałasu. Nie dało to zbyt wiele. W końcu znalazł dogodne miejsce, obok dziewczyny o blond włosach, ubraną w czarny strój. Z jakiegoś powodu, miejsca obok niej były puste, a wszyscy w jej otoczeniu milczeli. Usiadł po jej prawej stronie i spojrzał na nią - ta dziewczyna wydaje mi się miła - pomyślał - nie wiem czemu wzbudza we mnie sympatię. -Mi się również podoba - powiedział demon i szeroko się uśmiechnął.

Definitywnie było czas zakończyć tą farsę.
- Im już się w tych łbach poprzewracało! Czy oni serio już nie mają za grosz rozumu? Jakiś smoczy maniak, niewiasta rzucająca się z nożem na magów i jakiś pseudo mistrz legalnej gildii. Serio nikt nie wpadł na to, że cała ta trójka w jednym miejscu nie wygląda bezpiecznie...?
Marudziła pod nosem, jednocześnie przepychając się przez tłumy. To było kretyńskie. Bardziej chyba tylko nie lubiła podstępów, a o byciu żmiją podejrzewałaby bardzo wielu zgromadzonych. Problem polegał na tym, że skoro już miała z dobrego serca ulżyć porządnym magom  bo Angel Tears to cwele, bojące się im wpaść w starym dobrym wrózkowym stylu na chatę i zwinąć im interes, to jednak musiała schować honor i jakieś zasady moralne w kieszeń. W jej wypadku nie było to zbytnio wymagające. Głównie dlatego, ze za nikim z tej trójki nie lubiła, a niektórych nawet szczerze nie znosiła. Chociażby Prometeuszy, którzy zrobili z igły widły i - ...pognębmy magów bo tak, kij z tym, ze przez te 50 lat zdążyli wszystko ogarnąć... -Albo Req. -...smoki rozpieprzyły nam pół kraju, popalili wioski i zjadły zapas dziewic - O WY WIELKIE SMOCZE BESTIE, ODDAJEMY WAM CZEŚĆ I CHWAŁĘ! - i chociaż powyższa wypowiedź została napisana capsem, wcale nie krzyczała. W zasadzie wszelakie komentarze rzucała pod nosem, czasami ciszej, czasami deko głośniej nie kryjąc oburzenia. Bonifacy siedzący grzecznie w jej kieszeni i wychylając się co jakiś czas niepewnie zdawał się podzielać jej nastrój. - Pies ich wszystkich gonił. - podsumowała krótko dając pokaz swojej niebywałej elokwencji, którą powinna cechować się przyszła głowa rodu. O ile jej jeszcze nie wydziedziczyli. W sumie nic w tym temacie nie słyszała. Ruszyła w jakiej ustronne miejsce z dala od ludzi, jednak też mało rzucające się w oczy. Nie mniej miała jeden wymóg - dobrą widoczność. Prawdopodobnie więc padnie na las i kampienie za sceną, albo jakiś wyżej położony punkt. Tak czy inaczej plan miała dość prosty i mało skomplikowany - pozbyć się dzisiaj jednego kretyna, zrobić może przy tym małe zamieszanie ale przede wszystkim nieco rozbić gdzieś szyki. Przy odrobinie szczęścia owieczki pozbawione przywódcy dadzą se siana, a porządny mag będzie miał o jedno zmartwienie mniej. Szczerze? Wiedziała, ze się coś spieprzy. Póki co jednak miała zamiar poczekać, aż rozpoczną się piękne przemówienia, by podczas nich przywołać łuk i wpakować na cięciwę strzałę. Wycelować. I strzelić. A w kogo? A w Manipyuretę. Bonifacy zaś niczym przystało na największego szczura największego pseudo-herosa tego wydarzenia wyglądał sobie obserwując z zaciekawieniem poczynania Cynthi. Nie śpieszy jej się jednak z castowaniem spella. Miała zamiar wykonać robotę szybko bez potrzebnego zwracania na siebie uwagi. A stanie bardzo długo gdzieś ze świecącym łukiem ogólnie może wydać się podejrzane tudzież najnormalniej w świecie rzucić w oczy. A póki co rzucać się w oczy nie miała zamiaru. Jeżeli jednak do rozmów nikt się nie będzie kwapił to nie czeka - przyzywa łuk i naturalnie strzela. No i przede wszystkim zaraz po tym ucieka. Show niech się dzieje, ale mimo wszystko właśnie targnęła się na czyjeś życie. Odsiadka w więzieniu raczej niezbyt dobrze będzie wróżyć jej karierze. A gdzie ucieka? Jak najdalej, byle się gdzieś schować przed goniącymi.

Ceremonia przebiegała w miarę spokojnie... A przynajmniej dopóki Cynthia nie postanowiła jej zakłócić. Mimo, że posiadała przewagę w postaci Manipyurety stojącego tyłem do niej, strzał okazał się niezbyt celny i pozostawił po sobie jedynie rozległe, ale nie śmiertelne oparzenia. Mani zaś, zwijając się z bólu zaczął nawoływać członków Requiem do odwetu. Ci zaś, wmieszani w inne grupy, skwapliwie ruszyli, zupełnie jakby tylko na to czekali. Dotychczasowi widzowie rozbiegli się w panice, szukając drogi ucieczki przed napastnikami.
Elize dostrzegła jak chłopak, na którego wcześniej wpadła sieje postrach wśród ludzi. na jego ramieniu spoczywała dziwna peleryna z naramiennikiem w kształcie głowy ośmiornicy. Z naramiennika wyrastało osiem długich macek z przyssawkami. W trzech z nich młody mag trzymał jakichś ludzi. Naraz kończyny ośmiornicy wstrząsnęły nimi i gdyby nie ogólny hałas panujący w ogrodach, na pewno dałoby się słyszeć chrupnięcia ich karków. Z zimną miną młodzieniec odrzucił bezwładne ciała swych ofiar i ruszył dalej, obierając sobie za cel Sekai, oraz uciekającą Cynthię. Ręce tej pierwszej udało mu się spętać dwie ma mackami, po jednej na każdy nadgarstek, uciekającą Cynth zaś podciął, co sprawiło, że padła na ziemię. Następnie podniósł Nocturne za kostkę do góry, przez co wisiała teraz głową w dół jakieś trzy metry nad ziemią, jednocześnie łapiąc jakiegoś spanikowanego chłopaka. Yoshiki z kolei oberwał jedną z macek, przez co poleciał wprost na nie spodziewającą się tego Elize, na którą upadł.
- Proszę mi wybaczyć Elize-san.- Powiedział, a kącik jego ust drgnął lekko.- Nie do końca nad nimi panuję.

[MG] Levy napisał:

Zasada #5: Tura walki trwa w przybliżeniu 15-30 sekund. Uważajcie, aby przedstawione przez was akcje mogły się zdarzyć w takim przedziale czasu.

Dobra, zaczęło się. Nie podobało jej się to, że to Mistrz oberwał od tego promienia, jednak jego Wielka improwizacja dała im spodziewany efekt. Jednak tutaj, u niej też zaczęło się dziać, walka się rozpętała na dobre. Ona oberwała jakimś gościem, którego natychmiast przewala na ziemię swoją ręką.
- Przeżyję - mruknęła, po czym wstała. Nie powinna mieć problemu z zrzuceniem Yoshikiego z siebie. Za moment przybrała swoją formę magiczną, to znaczy lisa, uszy, ogony... ot, fajnie wyglądała. Wyciągnęła palce dość szybko, po czym zajęła się swoją pracą. A że znała niemal każdego związanego z Requiem z widzenia co najmniej, prędko zaczęła atakować tych, których w ogóle nie znała. Tnie pazurami, głównie po ramionach i torsach, czasami zdarzyć jej się może też atak na twarz (głównie oczy). Również ogonami czasem trzaśnie, acz nie dla zadania obrażeń, a po prostu dla zbicia gardy, bo kto nie zareaguje nerwowo, kiedy ognisty ogon leci prosto na niego, na nią? Stara się również odsuwać od swojego towarzysza, aby znowu nie dostać macką, ale jednocześnie swoimi atakami spychać przeciwników w jego stronę.

Wygląd // nie wiedziałam za bardzo, jak to zapisać... huh

Yoshiki nie potrafił opanować śmiechu (co było u niego rzadkością, gdyż rzadko okazywał uczucia), gdy Wielki Król Esenthoru wił się z "ogromnego bólu", po tym jak strzała wystrzelona przez jednego z obserwatorów (co ciekawe, obserwatora znajdującego się w tym samy sektorze co on) wbiła się  jego ramię. - "Niezły aktorzyna z tego Manipiurety - ta strzała przecież ledwo go musnęła, a on podniósł tak wielki raban, jako że wszyscy są tacy niewdzięczni i w ten sposób  odpłacają mu się za jego dobroć, że spotkanie pokojowe szybko zamieniło się w rozróbę (Demon obok Yoshikiego tańczył ze szczęścia)" - Przypatrywał się w walce "wielkiej trójki" z taką ciekawością, że nie zauważył wielkiej macki, która przywaliła mu tak mocno, że wylądował wprost na pewnej kobiecie. Upadając, usłyszał głos władającego mackami, który to przepraszał kobietę, na którą Yoshiki wpadł. Zwracanie się do niej w tym momencie w taki sposób nie było zbyt dobrym posunięciem. Yoshiki domyślił się, że kobieta dużo znaczy dla "mackowładnego". Jako, że w czasie swoich licznych potyczek często obrywał, szybko odzyskiwał przytomność i władzę w ciele w przypadku urazu. Zanim Elize zdołała go z siebie zrzucić przycisnął ją bardzo mocno do ziemi [patrząc na swoją siłę (umiejętność) nie pozwalam jej wstać], jako że był niesamowicie silny, uścisk  powinien pozbawić ją tchu. Zamierzał szybko wyciągnąć z kieszeni swój nóż, który znajdował się tam, właśnie na wypadek powstania takiej szansy, a następnie brutalnie przycisnąć ją do szyi "zakładnika" tak mocno, by zostawić na niej delikatny, czerwony znak, aby nie zaistniała na pewno szansa wyswobodzenia się ofiary. Nie chciał jednak, by doznała krzywdy, zamierzał krzyknąć do mackowładnego: "Natychmiast puść wszystkich, a nie stanie się jej krzywda!".

- Ej... nie wkurzaj nas.. ty mackowaty g*****. - wysyczały równocześnie obydwie osobowości, które były w ciele jednej osoby. Momentalnie, dziewczyna szarpnęła się do tyłu, po czym... Ścisnęła w swoich dłoniach miecz i rozpoczęła jak najszybszy bieg w stronę tego paskudy. Wiedziała, co chce z nim zrobić. Może i miała skrępowane nadgarstki... Ale nawet wtedy nie można jej lekceważyć. Kiedy była już blisko niego, wyciągnęła miecz w jego stronę.
- Czy chcesz poznać..... czym jest prawdziwa rozpacz... jak tracisz części swojego ciała...? -momentalnie dziewczyna zmieniła się, w istną maszynę do zabijania. O tak. Jeden jego zły ruch.. a pokroi go na kawałeczki. Zaśmiała się upiornie, a jej miecz, mimo, iż schowany w pochwie był dalej bardzo niebezpieczny.

Macki wiły się na polu bitwy.
Sekai udało się dobyć miecza, jednak chybiony strumień wody Aquarius zmyły ją natychmiast na skraj jeziora, wyrywając ją z objęć Zwierzaka (chłopca z mackami). Uderzenie masy wody wyprowadziło ją z równowagi fizycznej. Zakręciło się jej w głowie, a do płuc dostała się woda.
Tymczasem Elize i Yoshiki szamotali się na ziemi. Patrząc na twarz kobiety, chłopiec stwierdził, że jest ona wyjątkowo atrakcyjna, jego twarz zalała się rumieńcem, a serce zaczęło bić w sposób nieco inny, niżby sugerowało jego zmęczenie. To, w połączeniu z nagłą przemianą Elize, spowodowało, że  zaskoczony chłopak zleciał z niej na trawę.
Cynthia zaś wciąż zwisała do góry nogami na jednej z macek, jej suknia opadła, zasłaniając jej pole widzenia. Zwierzak postanowił jednak opleść ją dodatkową macką, która oplótłszy się naokoło jej nadgarstków, unieruchomiła jej ręce. Rozciągniętą w ten sposób dziewczynę, Zwierzak przybliżył do siebie, podniósł poły jej sukni i spojrzał w jej czerwone oczy.
- Więc to ty strzeliłaś w mistrza Manipyuretę?- Zadał jej pytanie, zachowując jakby obojętny ton. W jego oczach było jednak widać pewien błysk zainteresowania.

---

Stan Postaci:
Sekai - mokre ubrania, krztusisz się, próbując wydalić wodę z płuc, masz zawroty głowy.
Cynthia - skrępowana, czujesz swędzenie na brodzie i nosie (otarcia z upadku zaczynają być odczuwalne), masz zawroty głowy.
Yoshiki - leżysz na ziemi obok Elize, od rumieńców pieką cię policzki, status: "Zauroczenie" - Będziesz się wahał podczas ataków na Elize 1/2.
Elize - leżysz na ziemi obok Yoshikiego.

Cholernik! Któż miał czelność do padnięcia na nią i zablokowania możliwości ruchu! Halo! Toć to niedorzeczne! Usiłowała go zrzucić, jednak wystarczyło, że się przemieni. Wtedy też natychmiast wstaje wyciąga w jego stronę dłoń. Użycie Soul Dreamera na swoim nowym oponencie powinno pomóc. Jej kumpel z gildii poradzi sobie raczej z dwiema dziewuchami, więc ona się zajmie z chęcią białowłosym.
Po użyciu Soul Dreamera na Yoshikim natychmiast przechodzi do ofensywy pod tytułem drapanie, gryzienie i "przypalanie ogonami". Podnosi go za kołnierz bluzki i jak go puszcza po postawieniu do pionu, wykonuje liczne cięcia pazurami, celując w tors i głównie w twarz. W teorii, w ciągu tych 15-30 sekund powinna zdążyć zaatakować około tych trzydziestu cięć (patrzę na górną granicę). Jeśli mniej - cóż, nic się nie stanie, po prostu zada mniej ran. Jeśli ktoś jej to będzie próbował przerwać z tyłu - najpewniej nie da rady uskoczyć, bo nie ma oczu dookoła głowy. Jeśli zaś ktoś wyprowadzi atak w jej polu widzenia, natychmiast odskoczy w tył.

2200EM

Cóż, dobry pomysł - wykonanie jednak raczej słabe. Yoshiki przeklinał swoją wrodzoną słabość do kobiet. Jego cel Okazał się być pięknością tak wielką, że zapomniał o swojej wściekłości. Kiedy jednak fala wody obmyła sektor, a piękność zmieniła się w krwiożerczego potwora - opamiętał się. Słyszał pytanie mackowładnego skierowane w stronę uciekającej dziewczyny - "To ona była sprawczynią całego zamieszania? Cóż podziękuje i pomogę jej później, teraz mam inne problemy na głowie" - Yoshiki zasłonił się swymi ogromnymi, ciężkimi skrzydłami, twardymi jak metal. To powinno zablokować atak i dać chwilę na przemyślenie następnego ruchu. Kiedy to cięcia i ugryzienia wściekłej bestii zaczną wydawać głośne dźwięki szarpania (oby tylko skrzydła wytrzymały jak najdłużej), zda sobie sprawę z tego, kto zostanie obwiniony za tragedię. Wielki Władca Esenthor zapewne właśnie na to czekał, cała ta trójka bawi się tylko zwykłymi, niezrzeszonymi magami takimi jak on. Teraz pewnie zrzucą cała winę na nich - postanowi bronić niesłusznie oskarżonych, a zacznie od uratowania wiszącej dziewczyny i nauczenia dwóch przedstawicieli Requiem z kim mają do czynienia.

Krąg 1 – czas trwania: 3 posty – koszt: 500 EM 2500-500=2000EM

Spokój... Tylko to w tej chwili mogło ją ocalić w tej sytuacji. Zaczęła płuc z ust tą przeklętą wodą, musiała odzyskać oddech. Przypuszczała, że to może się tak skończyć. Była całkowicie przemoczona. Ale co z tego. Kiedy udało jej się wstać, to jeszcze te zawroty głowy...
-Dwie Twarze... Wiesz, co trzeba zrobić... - wyszeptała cicho, kiedy udało jej się pozbyć tej wody jak i zawrotów głowy. Usłyszała cichy śmiech w swojej głowie. Na jej twarzy pojawił się szalony uśmiech.
- Długo na to czekałam, Sekai. Czas się zabawić...Ciekawe, kto był na tyle mądry, aby skłamać w sprawie pokoju... - zachichotała. Druga natura jasnowłosej obudziła się. Trzymała w swoich dłoniach swój miecz.
- Czas na zabawę...

W sumie mogła uciekać. Ale nie, po co, rozkminiała nie wiadomo ile kolejny strzał. Nie zabiła. Trudno. Zdarza się, ale przynajmniej dała pokaz jakiejś swojej manifestacji na tym całym zgromadzeniu. Obecnie zwisała do góry nogami. No nieźle. Jeszcze jej kiecka opadła. I co jeszcze - świeci bielizną? - Mistrza? Jesteś jednym z jego kundli? Uroczo... - odpowiedziałą pytanie na pytanie zupełnie nie wyglądając na taką, która sie boi. W zasadzie do strachu było jej daleko chociaż wiedziała, że obecnie ma dość duży problem. Nie no, zawsze może rąbnąć z niego z łuku z metra, będzie śmiesznie. Tylko, że póki co nie miała  jako takiego powodu. Tymczasem Bonifacy wypadł z kieszeni. Początkowo za bardzo nie ogarniał rzeczywistości, ale zapewne wisząca do góry nogami Cynth nie była widokiem, którego się spodziewał. Jednocześnie stwierdził też swoim małym móżdżkiem, że taka kolej rzeczy nie jest normalna, a pan z tentaclami wygląda jak szwedzki stół. Dlatego też podjął się dość szalonej próby ugryzienia go w piszczel. Moje przy odrobinie szczęścia puści Cynth a ta da radę się oddalić na jakieś trzy cztery metry. Ogólnie tentacle może i były spoko dopóki były z dala od niej.
Szczur carry the game.

Elize i Yoshiki "walczyli w najlepsze", to znaczy, chłopak zasłonił się swoimi skrzydłami, a kobieta połamała sobie na nich paznokcie, próbując nimi drapać neutrala. Jej zaklecie zupełnie nie zadziałało na broniącego się srebrnowłosego.
Tymczasem Cynthia znajdowała się w zgoła innej sytuacji. Na jej obelgę chłopak zareagował bardzo gwałtownie.
- Nie nazywaj mnie tak!- Krzyknął, uderzając dziewczynę z całej siły otwartą dłonią w twarz. Zupełnie bez patrzenia odbił mackami głazy w stronę Elize. Te minęły kobietę, zmuszając ją jednak do oddalenia się od Yoshikiego. Niespodziewanie, nogę chłopaka zaatakowało małe stworzonko należące do Cynthii. Nagły ból i zaskoczenie sprawiło, że macki rozprostowały się, wypuszczając Nocturne, która upadła plackiem na ziemię (na brzuch).
Zwierzak, zlokalizowawszy Bonifacego, zrzucił go ze swego ciała i próbował teraz zgnieść go za pomocą jednej z macek.
Sekai zaś, oprócz krztuszenia się wodą i powstania na nogi, dramatycznie nic nie robiła.

Stan Postaci:
Cynthia - Piecze cię broda i nos. Po upadku boli cie całe ciało. 2100 EM
Yoshiki - Zauroczenie 2/2, Skrzydła 1/3. 2000 EM
Elize - masz połamane paznokcie. 2200 EM.
Sekai - 2500 EM.
Zwierzak - Octopus Mantle 3/?, ból piszczela, krwawi. ? EM

Pojawienie się smoka jakoś średnio zainteresowało Cynth, a ta wolała bardziej się skupić na obecnej sytuacji. Dostała w twarz. Tak po prostu. Na jej buźce pojawił się grymas bólu, w myślach zaś rzuciła kilka przekleństw pewnie nie przystających osobie takiej jak ona, ale miała to gdzieś. Nie wypowiedziała ich na głos tylko dlatego, ze była w nieco zbyt dużym szoku. Babę bić? No dobra, mamy równouprawnienie. Ale kurna, zajebie gnoja... Znaczy się no, dokona zemsty. Miałą pieprzone prawo, sam zaczął. Miała więc pewne prawo zrobić mu z dupy jesień średniowiecza, w czym juz pomógł jej Bonifacy. Uderzenie o ziemię znowu przyprawiło ją o ból, ale kij z tym. Szybko przeniosła się do siadu/klęczenia. W każdym razie do pozycji umożliwiającej jej w miarę celne strzelenie. Jednocześnie nie tracąc czasu przyzywa swój magiczny łuk, od razu z marszu naciąga cięciwę i bez większego pierdolenia się z typem wysyła strzałę prosto w klatę piersiową z dość niewielkiej odległości. Have fun. Zaraz po tym wstanie. Tak. I zwiększy dystans od typa na jakieś 10 metrów w głąb lasu. Chyba, ze umarł, to w sumie zbiera się stąd i biegnie lasem jak najdalej stąd. Zmutowane gekony to nie przeciwnicy, z którymi chciałaby walczyć.
No a po za tym, jakby się okazało, ze ją znowu chwyci, to wyciąga scyzoryk i ucina mu mackę. Jak może to ponawia strzał. Nie to nie, spieprza stamtąd i jak będzie okazja posyła mu strzałę right in the kokoro czy coś.

Sam Bonifacy zaraz po ugryzieniu zbiera się z powrotem do kieszeni Cynth wdrapując jej się do kieszeni, a co by nie być nigdzie w okolicach strzału ani tym bardziej na linii. Szczurek cenił swoje życie, serio.

Wstała. Wrogowie otaczali ją wszędzie. Nie wiedziała, komu może w tej dramatycznej chwili zaufać. Ścisnęła w swoich dłoniach mocno miecz, po czym spojrzała na te mackowate paskudztwo.
- Ej, potworze. Co powiesz na... małą zabawę...?! - po czym ruszyła biegiem w jego stronę, nie wyjmując swojego miecz z pochwy. Czas na zabawę. Celowała w jego "nogi", aby jak najbardziej go uszkodzić. O tak.. To naprawdę będzie bardzo, ale to bardzo zabawne. Jej grzech, który palił ją, niczym ogień... Musiał znaleźć ujście, o tak, jak najbardziej.
- Grzech Główny: Gniew! - zaatakowała tego potwora, który był jej przeciwnikiem. Wierzyła w swoje ostrze, które musi przeciąć tego stwora na wskroś. A potem znajdzie tego, który postanowił skłamać w tej sprawie... To jego również potnie na kawałki.

2600MM - 700MM = 1900MM

Zabawna istotka, nawet jako żądny krwi potwór zachowuje jakąś specyficzną gracje, bardzo specyficzną - myślał Yoshiki kiedy pazury Elize rozkruszały się na twardych jak kamień skrzydłach. Słyszał krzyki dziewczyn i mimo iż obiecał, że im pomoże uznał, że dadzą sobie przez chwile radę, on poczeka sobie aż lisek się zmęczy. A żeby mu się nie nudziło pocznie nucić jakąś wesołą piosnkę. Kiedy minie dłuższa chwila, odwoła swoje skrzydełka i rozetnie nieco denerwującą bestyjkę na pół. Kiedy już tego dokona zajmie się daniem głównym - nazywanym przez niego Mackowładnym.