Raciel jest raczej spokojny i wycofany. Zawsze zachowuje zimną krew, a w życiu kieruje się filozofią zbliżoną do stoickiej. Z natury stara się ukrywać swoje emocje. Zwykle trzyma się z dala od innych ludzi. Żyjąc w slumsach musiał trzymać się pewnych zasad, a najważniejszą z nich było to, żeby nikomu nie ufać w pełni. Jedynym wyjątkiem są członkowie Prometheusa, których darzy wielki szacunkiem i sporą dozą zaufania. 5 lat, które spędził w instytucie sprawiły, że stał się otwarty i skory do rozmów, mimo że jest stosunkowo małomówny. Nie czuje potrzeby strzępienia sobie języka, gdy nie ma nic ciekawego do powiedzenia. Zdecydowanie woli słuchać i zbierać informacje, które mogą mu się przydać, a przy okazji spędzić czas z znajomymi.

Raciel nigdy nie rozmyśla nad swoją przeszłością. Nie ma też żadnych wątpliwości, że wszystko co zrobił, musiało być zrobione. Zacznijmy jednak od początku. Wychował się w slumsach Yoakeshi. Jego ojciec zniknął niedługo po jego narodzinach, nie chciał się ustatkować, a wizja bycia rodzicem przerażała go. Matka chłopaka nie była w stanie utrzymać siebie , toteż wyszła za podrzędnego rzemieślnika. Chociaż między ojczymem, a przybranym synem nie było żadnego związku, jakoś sobie żyli. Jeszcze jako bachor Raciel siedział w kącie warsztatu i obserwował prace garbarza.
Mimo wszystko w miarę postępu czasu warsztat jego ojczyma tracił popularność, a on sam popadał w długi. Rzemieślnik nie potrafiąc znaleźć oparcia w swojej rodzinie, popadł w alkoholizm. Gdy zaczął wydawać resztki majątku na kiepski i mocny alkohol, zaczęły się kłótnie. Wrzaski dochodzące z głównej izby ciasnej chałupy... Owe kłótnie odcisnęły piętno na umyśle dziesięciolatka. Początkowa niechęć do ojczyma szybko przerodziła się w prawdziwą nienawiść. Szczególnie, gdy zaobserwował zmiany w zachowaniu jego matki. Stała się wycofana i jakby uległa. Dosyć szybko chłopak zaczął domyślać się, że jest to powiązane z tymi kłótniami, jednak nie miał żadnych dowodów poza paroma siniakami na ramionach kobiety, z których ona zawsze się tłumaczyła drobnymi wypadkami.
Wszystko się rozwiązało, gdy ojczym wypił dużo więcej niż zwykle, a jego stan psychiczny nie pozwalał mu na logiczne myślenie. Matka Raciela próbowała uspokoić swojego męża, lecz tylko go rozwścieczyła. Stał się on agresywny i zaatakował kobietę. W tym szczególnym momencie coś pękło w młodym Racielu. Sięgnął po nóż i rzucił nim w mężczyznę, gdy ten zadawał cios. Chłopak zobaczył, że trafił, ale zbyt obawiał się konsekwencji swojego czynu, by zostać. Wybiegł więc z domu, by już nigdy do niego nie wrócić.
Z początku życie samemu w slumsach nie było proste. Przerażony otaczającym go światem chłopak nie miał wielkich szans na przeżycie. Gdyby nie jego zwinność i fakt, że potrafił bezproblemowo wtopić się w tłum, nie przeżyłby w tym środowisku nawet paru minut. Musiał uciekać się do wielu kradzieży, ale szybko się przyzwyczaił. W końcu on był w większej potrzebie i tylko to pozwalało mu przeżyć. W miarę przebiegu lat Raciel czuł się coraz pewniej w mieście fabrycznym. Zrobił się na tyle silny i zwinny, że mógł pokonać większość osób, na które napotykał. Napełniło go to pewną dumą i postanowił to wykorzystać. Postanowił zostać najemnikiem. Specjalizował się w cichych zabójstwach. Szybko jego "usługi" zaczęły cieszyć się powodzeniem. W końcu wiele osób, życzy sobie czyjejś śmierci, a w mieście fabrycznym, gdzie atmosferę rywalizacji dałoby się wyczuć w powietrzu, gdyby nie wszechobecny smog. Szybko wzbogacił się na tyle, żeby kupić sobie porządny ekwipunek, czyli cienki, solidny pancerz, sztylety i noże do rzucania. Przez cały ten czas również ćwiczył. Walka sztyletami wymagała dużej wprawy, a on chciał być pewien, że jest w stanie pokonać wszystkich, którzy staną na jego drodze. Zamierzał dołączyć do Prometheusa, a wiedział, że przyjmują tylko najlepszych. Zawsze interesowały go artefakty, których używali łowcy. Prawdopodobnie wynikało to z jego młodzieńczej fascynacji dziełami jego ojczyma. Wiedział jednak, że bronie z instytutu są prawdziwymi arcydziełami. Gdy czuł, że jest już gotów poszedł do siedziby Prometheusa. Miejsce to przyćmiło wszystko co wcześniej widział. Yoakeshi miało zdecydowanie swoje piękniejsze strony, ale ten budynek... Nie było słów, które pozwoliłyby mu na opisanie tego cudu, więc nawet nie próbował. Spróbował za to dołączyć do grona łowców. Pozostał mu po tym jedynie mały, zielony tatuaż.