Trochę w prawo i troszkę w lewo, prosto i do tyłu. Jego osobę można przedstawić w niejednym świetle, ale przejdźmy do podstawy. Czy jest miły? Jak najbardziej, dla kogo trzeba. Co prawda w większości sarkazm, ale zdarzają się przypadki gdzie jest szczery. W sumie do całego życia podchodzi jak do dobrego żartu, bo po co się przejmować. On potrafi zażartować z każdej sytuacji, czy też się dobrze uśmiać. No to właśnie pokazuje jego pewność siebie, a raczej zawszę jest pewny siebie. Przynajmniej tak się wydaje, potrafi zrobić dobrą minę do złej gry. To jest jego specjalność. Potrafi ukryć swoje emocje, co prawda nie zawszę to przynosi skutek. W chwilach tragicznych, ciężko jest ukryć emocje. No ale co z tego, skoro i tak można być radosnym. Jest też osobnikiem który lubi drażnić i denerwować innych, różne docinki. Czy też łapanie za słówka, sprawia mu to radochę. No jest taki trochę dziecinny. No ale pod tym płaszczem radosnego osobnika, skrywa się wąż. Wąż który pożera wszystko na swojej drodze i brnie ku głównemu celu, takim właśnie stworzeniem jest. Rzadko może się zdarzyć, że pokaże swoją mroczną stronę. Wtedy nie zmienia się zbytnio, tylko staje się taki troszkę dziwny. Cały ten jego pozytywny tryb życia, skupia się na dobiciu psychicznie osobnika który ma zaraz umrzeć. Czyli bądź miły dla swojej ofiary, takie mini niszczenie psychologiczne. No bo po co pokazywać oczka i zły wyraz twarzy, skoro można z uśmiechem na twarzy kogoś pozbawić życia. No właśnie, co do otwierania oczek na oścież. U niego jest to tak rzadkie, jak smok w centrum miasta. Można taki śmieszny przykład dać, heheszki na bok. Czy jest w stanie się zakochać? Nie zanotowałem u nie go takiej możliwości, jest bardziej typem samotnika. Jeżeli chodzi o związki, tak więc nie ma szans. Na dziecko też. Nie lubi słuchać rozkazów, co prawda kiedy już musi to daje czadu i dręczy kogo się da. Jest wścibski, lub wchodzić bez pukania. [That was she say] Nieraz jest wszędzie, zwłaszcza jak coś go zainteresuje. Miewa też swoje humorki i negatywne emocje, które naprawdę są rzadkie jak smok w mieście. [Jak dacie smoka na pierwszym evencie i tak nie otworzę oczek]

Samotność nigdy nie jest dobra dla dziecka. Porzucony przez rodziców, bezimienny chłopak przemierzał pustynię. Na resztkach siły, bez jedzenia i picia. Jego żywot dobiegał ku końcowi, pozostało mu jedynie czekać aż to wszystko runie. Idąc resztkami sił w nocy, a jak wiadomo noce na pustyni są zimne. W końcu chłopak padł na ziemię, bez jakiejkolwiek szansy na pomoc. Jedyne co mu pozostało to tylko zasnąć, a raczej stracić przytomność. Gdyby nie fakt że ktoś przechodził obok, a raczej grupa ludzi. To pewnie by już nie żył, ale przechodząc dalej. Gdy w końcu chłopak odzyskał przytomność, znalazł się w dość dużym namiocie. Gdzie było jasno od świec i innych pierdół które dawały ogień, na samym środku przy końcu namiotu leżał jegomość. Na stercie ułożonych poduszek i zajadający jakieś mięso, co prawda chłopakowi aż ślinotok się załączył. Taki wodospad z buźki. Gdy tylko osobnik dostrzegł go, po chwili przerażony się zerwał i podbiegł do chłopaka. - Hej hej bo mi zaślinisz całą wykładzinę. Jedyną odpowiedź jaką dostał osobnik, to było ugryzienie w rękę. Co prawda jęknął z bólu, ale nie aż tak że trzeba było krzyczeć. Po prostu rzucił chłopakiem w poduszki obok, następnie zaczął masować swoją rączkę. - Rany musisz być nieźle głodny, albo głupi. Tak czy siak, jesteś głupi. Samotnie wędrować przez pustynię, co ci wpadło do głowy dzieciaku? Spytał, po czym odwrócił się w stronę dzieciaka. Który to zamiast go słuchać zżerał jego porcję mięsa z talerza, a było trochę tego.
- ..Ee tak częstuj, nie krępuj się. Dodał, łapiąc się za głowę podszedł bliżej. Siadając na swoim miejscu spoglądał na dzieciaka, który właśnie kończył jeść. - Więc. Jak cię zwą i jak się tu znalazłeś? Spoglądając na chłopaka, on po chwili oblizał swoje usta i usiadł. Spoglądał swoimi przymkniętymi oczkami na osobnika.
- Nie mam imienia, porzucili mnie tutaj. Rzekł, następnie rozglądał się za jakimś kolejnym pożywieniem. No albo najlepiej czymś do picia. Sam osobnik był dość zdziwiony sytuacją chłopaka, no ale cóż poradzić. Życie jest okrutne.
- Rozumiem...No cóż, tak więc nie mam wyboru. Jutro ruszysz ze mną, wracam do mojego miasta. Te słowa wręcz trochę zdziwiły chłopca, no ale co mógł zrobić. Jak ma dostać więcej jedzenia za frajer, to czemu nie.
Minął rok czasu odkąd osobnik przygarnął chłopca pod swoje skrzydła, nawet dał mu imię i wszystko czego potrzebował. Chłopak miał już dziesięć lat, tak więc większość spraw ogarniał.
- Gin, mam dla ciebie zadanie.. Rzekł osobnik, następnie wręczył Gin'owi tajemniczy list. Chłopak go przeczytał, następnie spojrzał na osobnika. Uśmiechając się lekko przytaknął, następnie opuścił swój nowy dom i udał się w nieznane. Tak zaczęła się jego nowa przygoda. Miał obrany cel i wiedział co ma zrobić, dlatego też po prostu ruszył przed siebie. Wędrując po świecie w końcu natknął się na pewną gildię, Prometheus. Postanowił do niej dołączyć, jakoż iż spodobał mu się ich tok myślenia. Tak po prostu. Spędził tam dziesięć lat, plus rok gratis.  

Ciekawostki (opcjonalnie):
Ma non stop przymknięte oczy, ale i tak cię widzi.
Śpioch i mini leń.
Dręczyciel.
Lubi coś zjeść i porządnie się napić.