Na pierwszy rzut oka, można by powiedzieć: opanowana, cicha dziewczyna. W jej zachowaniu zwykle nie ma niczego niezwykłego. Ot, przeciętna, zazwyczaj trzymająca się na uboczu, miła i zamknięta w sobie. Jednakże, jeśli zagłębić się bardziej w osobowość Yu, można dostrzec kilka cech, które wyróżniają ją spośród tłumu. Na pierwszym miejscu na pewno wypadałoby wspomnieć o jej wrażliwości, gdyż dziewczyna należy do grona osób, którzy właśnie tą cechą kierują się w życiu. Mimo tego, przeważnie stara się ukrywać swoje emocje. Zwykle pozostaje niewzruszona, nawet jeśli w środku jest wściekła. Tylko oczy zmieniają wtedy barwę na bardziej zimną, jakby były wykute z lodu. Drugą cechą o której warto wspomnieć jest jej nieufność. Bywa, że nawet osobom, których uważa za przyjaciół, nie ufa do końca i tym niestety traci u wielu z nich. Mija sporo czasu, zanim otworzy się przed kimś, nawet bardzo jej bliskim.
Zwykle nie lubi przebywania w tłumie, co najzwyczajniej w świecie ją krępuje. Woli zaszyć się gdzieś sama, by móc w spokoju zebrać myśli. Nie oznacza to jednak, że stroni od kontaktów z innymi całkowicie. Czasem i ona potrzebuje chwili by porozmawiać, ale podczas wybierania potencjalnej osoby do "zwierzania się" jest niezwykle ostrożna.
Do osób nie używających magii, jest nastawiona neutralnie, jednakże każdy z Łowców wzbudza w niej negatywne emocje. Nie rozumie ich postępowania, oraz brutalności w tym wszystkim, co robią.
Jednak trwa w przekonaniu, że każda nawiązana pozytywna znajomość, może jej się przydać w przyszłości, na przykład gdy będzie potrzebowała pomocy. Jednakże bardzo starannie dobiera sobie przyjaciół, których później bardzo ceni. Nie zostawi żadnej ważnej dla niej osoby w potrzebie, choćby jej samej miałoby się coś stać. Mimo swojej niepozorności, to jest także skora do zabaw. Gdy już przekona się do kogoś i mu zaufa, dopiero wtedy ukazuje mu prawdziwą siebie. Jednak zdobyć jej zaufanie jest bardzo ciężko

W pewną mroźną, grudniową noc do drzwi domu dziecka znajdującym się w Valhali ktoś zapukał do drzwi. Kiedy opiekunka, Misaki, zeszła na dół, by przekonać się, kto zjawił się u nich o tak absurdalnej godzinie nikogo nie zastała. Na zaśnieżonej wycieraczce dostrzegła małe zawiniątko, znajdujące się w wiklinowym koszyku. Z każdym oddechem niemowlęcia w powietrze wzbijał się kłąb mlecznej pary. Misaki jak najszybciej wzięła małą na ręce, uważnie rozglądając się czy aby na pewno nie ma nikogo w pobliżu. Na ulicy jednak panowała cisza, więc zabrała dziecko do środka, by się nie wyziębiło. W koszyku prócz błękitnowłosej dziewczynki znajdowały się także zawinięte w kawałek materiału dwa sztylety, oraz notka:
Nie było jednak żadnego podpisu.
Przez resztę życia dziewczynkę wychowywała opiekunka z domu dziecka. Sama Yukino jednak nie miała żadnych wspomnień odnośnie swoich rodziców. Była zbyt mała by cokolwiek zapamiętać. Wpoiła sobie więc, że jej rodzina po prostu nie żyje. Tak było jej łatwiej, niż żyć z przeświadczeniem, że została oddana, lub że rodzice się jej wyrzekli, choć nosiła ich nazwisko.
Od samego początku nie była zbyt kontaktową osobą. Zwykle trzymała się na uboczu, nie nawiązując żadnych głębszych relacji z żadnym innym wychowankiem domu dziecka, nawet z dziewczynką, z którą dzieliła pokój.
Od najmłodszych lat wykazywała magiczne zdolności. W jej przypadku była to zdolność nad kształtowaniem swojej własnej energii magicznej. Jednakże prawdę o tym wiedziała tylko i wyłącznie jej opiekunka - Misaki. Wiedziała, że magia w teraźniejszości jest uważana za skazę. Nie chciała więc, by dziewczynka miała problemu z innymi wychowankami. W szczególności, że ona sama także pochodziła z rodziny Magów.
Yukino całych sił próbowała poznać swoje pochodzenie, lub chociaż imiona rodziców. Zawsze po szkole odwiedzała miejsca, w których mogła dowiedzieć się czegoś interesującego. Sama nie wiedziała dlaczego tak bardzo jej na tym zależy, ale... chyba próbowała po prostu znaleźć punkt odniesienia do własnego bytu. No bo w końcu co to za uczucie żyć, ale nie wiedząc skąd tak na prawdę się pochodzi? Frustrowało ją to.
Jej opiekunka widziała, że Yukino coraz mocniej brnie w to, by poznać skąd się tu znalazła. Dlatego też w dniu swoich piętnastych urodzin spełniła prośbę, którą otrzymała w liście. Przekazała to, co znalazła tamtego dnia w kawałku materiału prawowitej właścicielce. Wtedy także rozpoczęła swój własny, prywatny trening w oparciu na broń, która została jej powierzona. Chciała wykorzystać fakt, że urodziła się z potencjałem.
Jej ambicie jednak zostały szybko sprowadzone na ziemię. Kiedy kończyła siedemnasty rok życia doszła do niej prawda, skrzętnie skrywana przez wiele lat. Placówka była bardzo mocno zadłużona, tak, że aż groziło jej zamknięcie. Yukino czuła się poniekąd za nią odpowiedzialna - w końcu tu się wychowała. Gdyby nie Misaki prawdopodobnie nie przeżyłaby. Dlatego postanowiła, że to ona spłaci swój dług wdzięczności, aby pomóc innym dzieciom przed stratą dachu nad głową.
Wykorzystując swoje zdolności magiczne zamierzała dołączyć do działającej w mieście gildii - Angel Tears, a zarobione tam pieniądze przeznaczyć na pomoc finansową dla sierocińca. To jedyne co mogła dla nich zrobić.
 

Ciekawostki: