Usiadła w swoim biurze na obrotowym krześle. Zakręciła się i zatrzymała na wprost okna. Oparła rękę o biurko zawalone różnymi papierami, a jej głowa spoczęła na dłoni. Wpatrywała się w dal, to idealny czas na przemyślenia.
 Kłamstwo stawało się coraz bardziej męczące, ale czy i ono nie jest czymś typowym dla osoby szczerej? Bo i nawet osoba, która uważa, że nie kłamie - kłamie. Nie powie czegoś, na przykład. Dlaczego? Hah, bo próbuje nie sprawić przykrości lub zepsuć niespodzianki. Ale czy właśnie nie na tym polega szczerość? No właśnie. Wiele osób uważa, że ona jest szczera do bólu, a właśnie, że nie jest. Ona jest jedynie sztucznie prawdziwa. I to jest prawda. Nie ufna, wada spowodowana traumą. Jednak, czy w kłamstwie można ufać? Jedynymi osobami, którym mogła zaufać byli rodzice. Oni znali prawdę. Teraz ma Nexusa. Co do matki nie jest pewna, czy ona na pewno umarła? Tylko zniknęła, jest nadzieja... Jeśli JEJ ktoś zaufa, to po prostu czeka go zguba zwłaszcza, jeśli to kobieta. Uczucia... możliwe, że głębsze jakieś ma, lecz nie odkryte. Czuje jednak typowe ciepło nieraz, nie daje to jednak żadnych odczuć uczuciowych. Tak jest prawie zawsze. Prawie. Czy to dziwne, że po paru latach opieki pod okiem Nexusa, starszego, to prawda, można coś do niego poczuć? Możliwe, ale Aurora widzi i to u niego. Urocze... Nie może sobie na to pozwolić. Opiekuńcza... Na pewno by taka była, gdyby miała się kim opiekować. W końcu to ją bronią. Mogłaby zostać hrabią-detektywem. Jest stanowcza, nie zna litości. Jej dusza po prostu stała się wrakiem statku, bez nadziei na uratowanie ukrytych w nim skarbów. Wiele osób mówi, że jest rozpieszczonym przez rodziców smarkaczem, a teraz jej pod czachą nierówno. Może i jest kapryśna, ale nie beczy przy każdej napotkanej przeciwności losu.
 Westchnęła w zadumie, gdy za sobą usłyszała ciche szurnięcie otwieranych drzwi. Uśmiechnęła się, słysząc rytmiczne kroki Nexusa.

''Opowieść o dziewczynie, która została hrabią''

   Pewnej arystokratce, Aurorze Bloodberg urodziła się córka. Nikt się tego nie spodziewał, pan Bloodberg pragnął mieć dziedzica. Nie odrzucił jednak córki. Dorastała i uczyła się normalnie. W dworku była grupa zaufanych służących, tylko oni znali prawdę - o córce. Annabeth była bardzo chorowita, bardzo dobry pretekst by nie pojawiać się na przyjęciach. Życie ciągnęło się szczęśliwie, ale jak to bywa, los postanowił się zabawić.
  Było lato, południe. O tej porze Anna zazwyczaj biegała w ogrodzie lub sadzie, obserwując zaszytą w nich ptaszynę. Nie było inaczej. Wesoło nucąc, przechadzała się między krzewami i rabatami. Nagle, poczuła dziwny swąd, jakby tata spalił naleśniki. Pobiegła do posiadłości. Nic się nie działo, ale spaleniznę było czuć jeszcze bardziej. Wbiegła na górę i usłyszała głośny krzyk. Krzyk pokojówki - Samanty, jej ulubienicy. Z pokoju obok, biura, wybiegł ojciec. Też usłyszał. Coś w jednej chwili wybuchło, ziemia się zatrzęsła,zrobiło się ciepło, a Annabeth straciła przytomność. Obudziła się w ramionach ojca. Widziała jak przez mgłę, a dźwięk był szumiący i cichy. Tata oddał ją matce, było jej ciepło. Matka zaczęła biec, wszędzie było czerwono i gorąco. Znów straciła przytomność.
  Parę miesięcy później w dziesiąte urodziny Ann, matka wynajęła ochronę. Ups, może najpierw wyjaśnijmy przyczyny pożaru. Ktoś chciał się pozbyć dziedzica (i jak widać nie tylko) rodu Bloodberg. Zginęła cała służba, ojciec trafił do szpitala ciężko ranny, mała wyszła bez szwanku, a matka jedynie z poparzeniami. Domyślić się można, że dziewczynka była zagrożona. Miała dość dorosły sposób myślenia, dlatego matka miała pewność, że dziecko zrozumie to, co jej wytłumaczy. ''Musisz stać się chłopcem, Annabeth. Albo raczej wyglądać i zachowywać się tak, by inni tak uważali. To jest twój kamerdyner i ochroniarz. Nie bój się go. Będzie twoim przyjacielem''. Nie mijało się to z prawdą. Początkowo nie ufała Nexusowi, ale to minęło. Przez dwa lata nie wyrażał jakiś większych uczuć. Co się stało dalej?
  Obudziła się skuta w żelazne, przeszywające zimnem kajdany. Znajdowała się w klatce, takiej z grubymi metalowymi prętami. Jej nogi też były skute i... we krwi. Co oni jej chcieli zrobić? Co zrobili z jej matką? Gdzie jest Nexus, czyż nie miał jej chronić? Piekące łzy uwolniły się i zaczęły ciurkiem spływać po brudnych policzkach.
  Zimny stół, ogromna sala, a w niej ludzie w czarnych kapturach. Paru stało przy stole, metalowym z wyrytym pentagramem. To stołu była przykuta Annabeth, przerażona. Serce waliło jej w piersi jak by chciało gdzieś uciec. Jeden z ''czarnych'' podszedł bliżej z rytualnym nożem w ręku. Chcieli zlikwidować ród Bloodbergów, odprawiając rytuał. Krew Bloodbergów nie była czysta, przodkowie Ann zostali pochowani wraz z mroczną i iście krwistą przeszłością. Błagała o pomoc, błagała, choć wiedziała, że taki jej los - umrzeć musi. Nikt nawet nie wie gdzie jest. Świeczki nagle zgasły pojedynczym podmuchem wiatru. Skąd tu wiatr? Usłyszała zduszone krzyki i stęknięcia. Do jej nozdrzy doszedł metaliczny zapach krwi. Czy tak wygląda śmierć? Nagle, świeczki na powrót się zapaliły, ukazując horror obecny w sali. Wszyscy leżeli na ziemi, we krwi, krew była wszędzie. Bała się jeszcze bardziej. Usłyszała kroki, rytmiczne, powolne. Czy idzie do niej prawdziwa śmierć? Kto byłby zdolny w jedną sekundę urządzić taką masakrę? Jedynie demon i diabeł. Oczom jej się ukazał... Nexus. Ręce miał czerwone, buty też. Odwrócił się przodem do niej. ''Wzywałaś pomocy więc przyszedłem.'' On był demonem, oczy jego przybrały kolor krwistej czerwieni, a źrenica się zwęziła. Demon powiedział, że jest ich więcej i będą czyhać na jej życie. Zaproponował jej umowę, ona odda mu duszę, on będzie ją chronił do śmierci. Bała się o swoje życie, jeszcze takie młode, więc zgodziła się. Zażądała jednak by ten nigdy jej nie okłamał, nie opuścił oraz wykonywał każdy jej rozkaz.
   Minęło parę lat, Nexus nie siedział cicho tak jak kiedyś, a Annabeth wyrosła na godnego hrabię. Nie raz już chcieli spowodować jej zgon, ale Nexus - tak jak obiecał - chronił ją. Co z matką, chyba nigdy się nie dowie. Cały czas mieszka w dworku w Shirotsume. Nie tym letnim, tym co spłonął - tylko w jej prawdziwym domu.

Ciekawostki:
Nie lubi ostrych dań.
Jej ulubione kwiaty to białe róże.
Ma uczulenie na koty.
Jej ulubionym deserem jest ciasto czekoladowe z miętą.