Siedziała tak sobie i majtała nogami rozmyślając. Wyjątkowo na jej twarzy nie gościł uśmiech, a jego miejsce przejęła melancholia. Finsternis, bo tak nazywała się dziewczyna, nie potrafiła ukryć swoich uczuć i każdą jej troskę bez najmniejszego problemu można było odczytać z twarzy. Tak naprawdę to ona nawet nie widziała celu w kryciu swoich emocji, a szczerość uznawała za największą cnotę.
- Ah, a więc tu jesteś. – usłyszała za sobą znajomy głos. Kiedy się odwróciła dostrzegła ciepłą, żółtą aurę taty. Nie musiała go widzieć, do rozmowy wystarczał jej słuch.
- Uhum… - przytaknęła i z powrotem zwróciła twarz w kierunku miasta.
- Coś cię trapi? – zapytał i położył łokcie na balustradzie. Dziewczyna długo nie odpowiadała, a potem westchnęła przymykając powieki.
- Martwię się o brata i mamę… Zobaczymy ich jeszcze? – To było naiwne, ale trudne pytanie i ojciec po prostu nie potrafił na nie odpowiedzieć. Przedłużająca się cisza pozwoliła dziewczynie zrozumieć, że przesadziła. Nie tylko ją bolała rozłąka i nie tylko ona darzyła całą swoja rodzinę bezgraniczną miłością. Może by się aż tak nie niepokoiła, ale czasy, w których żyli na pewno nie należały do spokojnych. Fiore było pogrążone w wojnie, a gdzieś tam tułały się dwie z jej najukochańszych osób.
Finnie doskonale znała historię kraju, projektu Eclipse i wszystkie legendy o walczących w dniu upadku magach. Pomimo ślepoty była straszliwym molem książkowym i kujonem, nie mogąc samemu czytać po prostu prosiła któregokolwiek napotkanego człowieka o pomoc. Tak, nie miała żadnych oporów, żeby zagadać. Była otwarta na nowe znajomości, pewna siebie i zawsze sprawiała wrażenie sympatycznej, jednakże wszystkie te cechy charakteryzowały także jej naiwność. Sama nigdy nie kłamała, nie spodziewała się też usłyszeć kłamstwa z ust żadnego człowieka, więc grając na uczuciach łatwo było ją oszukać. Oczywiście o ile z jakichś emocjonalnych powodów przestawała polegać na własnej ponadprzeciętnej inteligencji.
Przytuliła się do ojca. Jego obecność, aura i zapach działały na nią kojąco. Dziewczyna była bardzo uczuciowa, nawet pod wpływem najmniejszych czynników zmieniał jej się nastrój, więc od razu się lekko się uśmiechnęła.
- Na pewno… - szepnęła i po chwili obróciła się i zeskoczyła z barierki stając tuż koło ojca. Już w pełni radosna. Nie była typem człowieka, który zatraca się w smutkach i długo rozpamiętuje własne problemy. Optymizm, łagodność i ogólnie pojmowane dobro aż od niej biło. Gdyby nie ciężkie czasy w jakich przyszło jej się urodzić i sytuacja rodzinna pewnie nigdy nie sięgnęłaby po broń, a krew na jej rękach mogłaby się znaleźć tylko w trakcie pomocy bliźniemu. Niestety, los na to nie pozwolił. Finnie jednak wciąż brzydziła się przemocą i brutalnością, a odebranie komuś życia, czy nawet zranienie uznawała jedynie jeśli było dostatecznie uzasadnione.
- Chodźmy coś zjeść. – powiedziała łapiąc ojca za rękaw. Jej głos był łagodny i ciepły, a nawet tak przyziemne zdanie wypowiedziane w ten sposób było w stanie natychmiastowo podnieść na duchu.
Na Finsternis wystarczy po prostu spojrzeć gdy jest szczęśliwa, a natychmiast zyskuje się pewność, że jest ona uosobieniem najczystszej energii.

Dwójka zakochanych ludzi wspólnie tworzy nowe życie, owoc ich miłości. Jest to najzwyklejsza kolej rzeczy, jednak to co wydarza się z ich płodem do normalnych już niestety nie należy.
Każdy człowiek na wstępie składa się z połączonych komórek rodziców i zalążka duszy, w którym dobro i zło dopiero się mieszają. Kiedy zygota dzieli się, tworząc jednojajowe bliźniaki, każdy z nich otrzymuje początkowo takie samo ciało i duszę, a te kształtują się i nabierają różnic już po porodzie. To co stało się w tym przypadku było jednak odmienne. Podział zaczął się nie od komórki, a właśnie od ducha, w którym ciemność i światło nie były w stanie się wymieszać. Tak powstały dwa zupełnie odmienne bliźniaki, z których jedno stało się przekaźnikiem mocy nie z tego świata, antyethernano, a drugie istotą o silnej więzi z najczystszą energią magiczną. Różnica w źródłach ich magii pociągnęła za sobą także odmienność w wyglądzie i cechach charakteru. Dopełniali się, w końcu powstali z jednego bytu, nie posiadali jednak żadnej wspólnej właściwości. Jedynym co ich łączyło byli rodzice, wspólny dzień narodzin i silna miłość znana tylko rodzeństwu.
Skoro o dniu narodzin mowa i ten był szczególny. Bliźnięta przyszły na świat 24 września 895 roku, w noc całkowitego zaćmienia księżyca. To silnie magiczne wydarzenie wyolbrzymiło negatywną potęgę młodszego Darkraia, odbierając mu ludzką część uczuć, a starszą o kilka sekund Finsternis dotknęło klątwą pozbawiając ją wzroku. Od momentu narodzin nie potrafiła postrzegać świata inaczej niż przez pryzmat magii, a pierwszą rzeczą jaką ujrzała była postać brata, czarna, mglista, pochłaniająca całe otaczające światło i wzbudzająca niepokój. Dziewczynka rozpłakała się wtedy, nie wiadomo czy z powodu widoku, czy może była to naturalna reakcja dopiero co narodzonego dziecka, przestała jednak natychmiast i zakwiliła spostrzegając wspaniałe aury rodziców mieniące się ciepłymi kolorami żółci i złota. Żadne widzące dziecko nie zapomni twarzy ojca ani matki, a ona będzie zawsze pamiętać ten kolor i ten kształt energii.
Zorientowanie się, że córka jest tak naprawdę ślepa zajęło rodzinie całkiem sporo czasu. Początkowo obijała się o ściany i meble nie mając jednak najmniejszych problemów z rozpoznawaniem znajomych magów, określała pięknymi zgrzybiałych staruszków, których szlachetnej aury nie potrafił dostrzec nikt oprócz niej oraz okazywała pozornie irracjonalny strach i nieufność w stosunku do brata. Kiedy jej dysfunkcja została odkryta, ludzie nazywali ją klątwą, ona wolała mianować to jednak darem i nigdy nie traktowała jak krzywdę od losu.
Żyła w zwyczajnym domu, wychowywana głównie przez matkę, podczas gdy ojciec pracował na utrzymanie. Względem młodszego brata zachowywała dystans, nie była jednak w stanie darzyć jakiegokolwiek człowieka nienawiścią, ani nawet niechęcią, tym bardziej nie odczuwała niczego podobnego do członka rodziny. Kochała Darkraia, tak mocno jak to tylko rodzeństwo potrafi się kochać. Całe dnie spędzała na nauce, oswajaniu się ze specyficznym sposobem postrzegania i zabawie z bratem, lub innymi rówieśnikami. Finnie była pogodną, wesołą dziewczynką, zawsze szczerą i otwartą dzięki czemu zyskiwała mnóstwo przyjaciół. Zauważała, że jej brat jest odtrącany, wielokrotnie się za nim wstawiała, jednak nie przynosiło to oczekiwanego efektu. Darkrai był wiecznie przygnębiony i smutny, a wielogodzinne rozmowy i wspólnie spędzony czas wcale tego nie zmieniały, jakby zamknął się w swoim własnym świecie i dostrzegł go zupełnie inaczej niż pełna optymizmu dziewczynka.
Gdy Darkrai i Finsternis ukończyli dziewięć lat, Elize zaszła w kolejną ciążę. Zarówno rodzice, jaki i dzieci cieszyli się na myśl o kolejnym członku rodziny. Dziewczynka po raz pierwszy w życiu widziała ciężarną kobietę. Złota aura matki była w tym czasie jeszcze piękniejsza i co dzień poruszała się w rytm szczęścia, a gdzieś w jej wnętrzu tlił się drugi płomyczek, nieposiadający jeszcze koloru, a mimo to cudowny. Jej stan był w końcu „błogosławiony”, a co za tym idzie pełen radości i dobrego humoru. Kiedy nadszedł czas narodzin Mao odprowadził dzieci do sąsiedniego pokoju i kazał im zaczekać. Sam został przy żonie i odbierał poród. Miał już doświadczenie, w końcu miało być to jego trzecie dziecko i nic nie zapowiadało przyszłych wydarzeń.
Finsternis już przez ścianę zauważyła, że coś jest nie do końca w porządku. Drobne światełko najmłodszego brata, lub siostrzyczki zgasło, a złota aura mamy gwałtownie zmieniła kolor. Kiedy tylko usłyszała uderzenie wybiegła z pokoju. Ojciec z niewiadomych powodów zwijał się pod ścianą, a charakterystyczne dla niego świetliste Ethernano przybrało kształt bólu.
- Chodźcie dzieci.
Powiedziało coś, co na pewno nie było matką. Dziewczynka rozglądała się zagubiona nie mogąc nigdzie znaleźć rodzicielki, jej młodszy brat ruszył jednak bez wahania w kierunku tajemniczej postaci. „Czyżby to była mama?” pomyślała dziewczynka obserwując magiczny płomień o zimnym szarobrązowym odcieniu. Nie, to było niemożliwe, matka świeciła, była blaskiem, a jej widok ogrzewał.
- To nie jest mamusia!
Krzyknęła do brata łapiąc go i próbując odciągnąć od nieznajomej. Wtedy poczuła mocny ucisk na nadgarstku, a następnie uderzenie pod żebra odrzuciło ją w kierunku ściany, dokładnie w ten sam sposób w jaki został potraktowany jej tatuś. Pomimo, że Mao zamortyzował jej upadek Finsternis czuła okropny ból w brzuchu… i kłujący w sercu. Po jej policzkach poleciały łzy, gdy patrzyła za oddalającą się matkę i brata. Potem wtuliła się w ramiona ojca i ściskając jego szatę w swoich drobnych rączkach gorzko zapłakała. Całość wydarzeń była jej obca, jednak rezultat znany. Ta rodzina już nigdy więcej nie będzie cieszyła się wspólnym życiem.

Po tragicznym wypadku Finnie wraz z ojcem opuściła Shirotsume. Nie mieli tu już czego szukać, a na pewno nie szczęścia. Wspólnie ruszyli przez kraj poszukując miejsca dla siebie. Przeżyli razem wiele wesołych jak i smutnych chwil, na swojej drodze spotykali zarówno dobrych jak i przeżartych złem ludzi. Natrafiali na mnóstwo trudności spowodowane ogarniającą Fiore wojną, jednak jakoś radzili sobie z każdą przeszkodą.
Wychowując córkę samotnie Mao nie mógł znów pracować całymi dniami, zamiast tego większość swojego czasu poświęcał dziewczynce. Sam przez lata przekazywał jej umiejętności fechtunku i samoobrony, a także pomagał opanować magię. Ucząc się nowych czarów i zaklęć, Finnie była coraz bardziej przekonana, że jej ślepota nie zasługuje na miano klątwy. Wspólnie praktykowali też umiejętność gotowania, chociaż nazwanie tego „umiejętnością” mogłoby być przesadne. Ostatecznie zawsze dochodzili do wniosku, że zamiast jeść coś co wydaje się być potencjalnie trujące lepiej wybrać się do jakiegoś baru, lub chociażby zamówić danie na wynos w jakimś spożywczym kiosku.
Wszystkie te doświadczenia i spędzony czas niesamowicie zbliżyły do siebie ojca i córkę. Ona stała się jego oczkiem w głowie, a jednocześnie córeczką tatusia, a on był wspaniałym, niedoścignionym celem i wzorem do naśladowania. Z roku na rok dziewczynka dojrzewała, stając się pewną siebie i swoich umiejętności nastolatką, a ich relacja zacieśniała się jeszcze bardziej.
Po sześciu latach tułaczki, gdy Finsternis skończyła piętnaście lat obydwoje dołączyli do Angel Tears, wchodząc w szeregi wielu magów pod skrzydłami, młodego, utalentowanego mistrza prawej gildii. Tam odnaleźli tymczasowy dom i ludzi, którzy przynajmniej częściowo zapełniali chwilowo puste miejsce ich rodziny.

Ciekawostki:
   - W ogólnym pojęciu niewidoma.
   - Córka dwójki rodziców i siostra.
   - Uwielbia "świeże" jedzenie: Surowe mięso ryb i zwierząt oraz sałatki, ponieważ może dostrzec resztki znajdującego się, w żywych stworzeniach i roślinach Ethernano, a co za tym idzie po prostu widzi potrawę.