Pomimo tradycyjnej, słonecznej i upalnej pogody na praktycznie całym terenie pustyni w wiosce Słońca na próżno było szukać tej świetlistej, grzejącej kulki. Czarne chmury całkowicie ją przysłoniły, a do ziemi docierały tylko pojedyncze, rozproszone promienie. Ogólnie było mroczno, mokro i jak na to miejsce chłodnawo. Deszcz nie przestawał padać, a nie dało się ukryć, że z nieba po prostu lało się jak z cebra. Zakutani w przesiąknięte na wylot, pustynne płaszcze mieszkańcy siedzieli poza glinianymi lepiankami z obawy, że te w każdej chwili mogą się rozmoczyć i zawalić im na głowę, a nie zdające sobie sprawy z powagi sytuacji dzieci skakały po kałużach i puszczały w nich zrobione naprędce ze stron jakiejś książeczki, papierowe statki. Wokół totemu było już od kilku dni tłoczno, gdyż starszyzna nieprzerwanie odprawiała tam modły do bezwzględnego boga i błagała o litość.