Darkraia bardzo ciężko rozumieć. Jest niczym aktor, który zmienia maskę w zależności od granej postaci. Różnica polega jednak na tym, że chłopak zmienia swoje zachowanie w zależności od sytuacji, a raczej towarzystwa lub braku obecności członków jego rodziny.

W towarzystwie rodziny jest niezwykle podobny do małego dziecka. Bardzo miły, pomocny, beztroski, pełen radości z życia i spędzania czasu z ukochanymi. Jego umysł przełącza się wtedy na tryb niewinnego malucha. Często nie rozumie co dzieje się dookoła, ale stara się tego nie pokazywać poprzez zadawanie pytań lub wyrażanie chęci pomocy. Oczywiście zazwyczaj kończy się to nieumiejętnością wykonania zadania lub natłokiem nowych pytań w aktualnie omawianej sprawie. Bardzo normalny wzorzec zachowań, ale nie dla szesnastolatka…

Gdy Darkrai jest sam, zachowuje się jak porcelanowa lalka. Jednakże wyraz „sam” powinno się tu rozumieć jako „w nieobecności rodziny, ale poza walką”. Jedno sobie wytłumaczyliśmy, co jednak z określeniem „porcelanowa lalka”? Dość specyficzne zachowanie… Mag milczy, nie pokazuje emocji na twarzy, patrzy jakby przez mgłę. Niby intensywnie myśli, analizuje otoczenie i zmieniającą się ciągle sytuację, z drugiej jednak strony nie przejmuje się niczym. Tak jak porcelanowa lalka, która zachowuje kamienną twarz lub sztuczne, wymuszone emocje…

Ktoś powie, nic nadzwyczajnego. W takim razie wyciągnę w jego stronę notatki opisującego Darkraia w czasie walki. Dlaczego notatki? Gdyż nie lubię wypowiadać tak drastycznych określeń, jak tam występują, na głos. Wolałbyś jednak usłyszeć to ode mnie? Niech więc będzie. Zarówno dziecinne uosobienie jak i kamienne zachowanie popada w zapomnienie podczas walki. Darkrai bowiem jest zabójcą. Niczym dzika bestia, poszukuje krwi i wykonania celu misji. Jeżeli zlokalizuje cel, nie poprzestanie na okaleczeniu czy łapówce, zawsze zakończy żywot naznaczonego… Dzikość ataków, koncentracja na celu, mordercze intencje. Lepiej nie spotkać go w takim stanie…

To najczęstsze przybierane przez Darkraia maski. Czegoż innego można by było spodziewać się po chłopcu, który przeżył tak dramatyczny rozłam rodziny? Czegoż spodziewać się po dziecku narodzonym z pomocą Antyethernano? Czego innego spodziewać się po członku Requiem?

Gdy dwójka magów zeszła się ze sobą, owocem ich miłości stała się zygota. Nie była ona jednak taka jak inne... Bowiem, dwie potężne moce rozpoczęły bój o nią! Z jednej strony wszechobecne, kochane przez wielu ludzi Ethernano, z drugiej jednak, mroczne i niebezpieczne Anty-ethernano. Obie te energie toczyły bój, każde ciągnąc moc zygoty we własnym kierunku. Los przeznaczony dziecku tym magów jednak nie wypełnił się... Zygota podzieliła się na dwie komórki. W łonie matki zaczęły kształtować się bliźniaki, ale całkowicie inne od siebie. Z jednej zygoty powstały dwa ciała, dziecko Mocy i dziecko Anty-magii. Tym drugim był chłopiec. Jak się okazało, niezwykły i potężny, straszny, lecz ludzki w wielu sprawach. Tak... dokładnie. Chłopiec stał się przekaźnikiem Wymiaru Pustki. Łącznikiem przez który do świata przechodziła harmonijna potęga Anty-ethernano.

Chłopiec narodził się drugi. Wyjęty z łona przez ojca, na kilka minut po siostrze. Finsternis okazała się jednak częściowo niewidoma. Dar złożony jej przez Ethernano był zarówno klątwą, która na niej ciążyła. Widziała tylko i wyłącznie aury magiczne. Dlatego pierwsze co zrobiła po otworzeniu oczu, był krzyż na widok brata. Dziecko było dla niej czarną zjawią pochłaniającą światło magii. Anty-ethernano nie obdarowało tak "hojnie" swego wybrańca. Narodziny podczas Krwawego księżyca wzmocniły jego talent i umiejętności, ale pozbawiły go kiełkujących nasion ludzkich uczuć i współczucia. Wymiar Pustki ostatecznie stworzył swego Pomazańca. A imię jego Darkrai. Tak bowiem nazwali go rodzice, nieświadomi znaczenie tego słowa, a także przyszłości swego potomka.

Mag wychowywał się w domu wraz z kształtującą swoje umiejętności siostrą. Przez większość dnia bawił się z nią lub pomagał jak mógł mamie. Elize bowiem nie pracowała w przeciwieństwie do Mao, który w domu był obecny wieczorami i w nocy. Dobry syn nie chciał osamotniać rodziny, skąd zrodziło się w nim urojenie… Stał się psychicznie chory, co okazywał w prosty sposób. Wśród rodziny był jak małe dziecko, beztroski, ciepły, uczynny, energiczny. Pomimo nabierania lat ciągle zachowywał to pierwotne rodzinne poczucie bezpieczeństwa i miłości. Gdy jednak opuszczał gniazdo i szedł w miasto lub do szkoły, stawała się niemy, kamienny, bezuczuciowy. Odtrącany przez rówieśników ze względu na wygląd i zachowanie popadał w odmęty samotności. Wracając do domu, nie czuł się wiele lepiej. Ojca nie było, siostra obawiała się go i nie ufała mu ze względu na jego mroczną aurę. Jedynie matka zdawała się rozumieć swego syna. Tak mijały kolejne lata dzieciństwa Darkraia.

Po kilku latach Elize ponownie zaszła w ciążę. Mao częściej rozmawiał z nią, ale jeszcze dłużej nie wracał do domu z pracy. Darkrai, niewinny i nierozumny w obecności rodziny, pomagał mamie i próbował nawiązać lepszy kontakt z siostrą. Bez skutku. Był jednak uparty i z dnia na dzień znajdywał nowe metody i sposoby działania. Doszło jednak do zmiany. Darkrai poddał się i dał pchać prądowi codziennej rutyny. Młody mag nie wiedział, że ta ciąża ma wszystko odmienić.

Nadszedł ten dzień. Trwała rozmowa w gronie całej rodziny. Wybiła godzina dwudziesta-trzecia. Rozpoczął się poród. Tata wyprowadził dzieci do ich pokoju, gdzie czekały na to co się stanie. Słyszały krzyki matki, ale pomimo ciekawości nie wychodziły. Rodzice uczyli ich, by w trakcie tej operacji zachowywały cisze i nie martwiły się o nic. Coś jednak poszło nie tak… Gdy dźwięki z sąsiedniego pokoju ucichły, po krótkiej chwili coś uderzyło z impetem o ścianę. Finsternis i Darkrai nie wytrzymali i wrócili do salonu. Mao leżał pod ścianą, a Elize zawołała dzieci od siebie. Bez większego namyślenia Darkrai wykonał polecenie od razu, patrząc na ojca z lekkim strachem w oczach. Siostra, która próbowała go od tego odciągnąć po chwili prawie została uderzona przez matkę. Po pytaniu: „Czy dzieci nie poznają mamusi?” kobieta wzięła syna na ręce i opuściła dom.

Darkrai posłusznie wędrował wraz z osłabioną matką. Podróż nie należała do najłatwiejszych… Droga była długa, pogoda niemiła, teren nieznany. Dodatkowo Elize była wycieńczona po nieudanym porodzie. Mag starał się jej pomagać, wspierać w podróży, polować na mijane zwierzęta. Ostatecznie jednak osiągnęli cel podróży. Esenthor stanął otworem dla powracających do niego magów.

Od razu na wstępie do miasta, matka chłopca, pokazała mu jak powinien się zachowywać. Zapamiętał to, lecz nigdy tego nie przestrzegał. Wszystkich poza matką, ojcem i siostrą traktował jako bezuczuciowe zwierzęta. Miało się to jednak niedługo zmienić… Matka trzymająca go za rękę, skierowała się w stronę bram gildii Requiem. Nie zostali tam przyjęci z hukiem i wiwatem, lecz mag wiedział, że niedługo to się zmieni. Kobieta pokazała lokalnym magom swoją moc i potęgę, potem zrobił to Darkrai. Zostali uhonorowani symbolami gildii. Nic więcej teraz się nie liczyło.

Następne kilka lat mijało bardzo szybko. Chłopak szkolił się i poznawał nowe dziedziny swoich możliwości. Skoncentrował się na wykonywaniu misji i łowach będących podstawą jego osiągnięć dla dobra Requiem. Czasem coś zniszczył, czasem kogoś zabił. W sumie, był jednym z bardziej osławionych członków frontu politycznego. Jego magia była te bardzo charakterystyczna. Poddany testom, dowiedział się od profesorów, że został wybrany przez mistyczną moc magiczną zwaną anty-ethernano. To od niej pochodziły magie takie jak słynna Magia Zniszczenia Gildartsa z Fairy Tail, Antymagia Obaby z Rave Tail i Czarna Magia Zerefa. Dokładnie…

…pomimo to, nadal był potulnym dzieckiem wobec matki, a czasami, gdzieś w głębi czarnej duszy, wspominał Mao i Finsternis, których także kochał. To w końcu było ostatnie jego ludzkie uczucie, które potęga oparła się nawet działaniu potęgi Wymiaru Pustki.

Mama - Elize
Tata - Mao
Siostra - Finsternis